Βασικές αλήθειες
1. ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ –ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ Η Αγία Γραφή είναι ο αλάνθαστος και πλήρως επαρκής οδηγός μας για την πίστη και την πρακτική. Τα 39 κανονικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι ο μονός γραπτός λόγος εμπνευσμένος από τον Θεό και πιστοποιεί τις αρετές του Θεού, το θέλημα Του και το αιώνιο σχέδιο Του για τον άνθρωπο (Θες. Α΄. β΄. 13. Τιμ. Β΄. γ΄. 15-17. Πέτρ. Β΄. α΄. 21).
2. Ο ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ – ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ Πιστεύουμε σε έναν Θεό τον Πατέρα, Παντοδύναμος και Πάνσοφος, χωρίς αρχή και τέλος, Δημιουργό όλων των πραγμάτων, ορατών και αοράτων. Ο Θεός είναι Πνεύμα (Ιωάν. δ΄. 24. Πράξ. ιζ΄. 24-25. Κορ. Α΄. η΄. 6).
3. Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο Θεός δια του Λογού του εν Πνεύματι Αγίω έγινε άνθρωπος. Και αναντιρρήτως το μυστήριο αυτό είναι μέγα (Ιωάν. α΄. 14. Τιμ. Α΄. γ΄. 16). Όταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο είχε τον Θεό ως Πατέρα επειδή είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού (Ψαλ. β΄. 7. Ιωάν. α΄. 14, 18). Η παρθένος Μαρία ήταν η μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού κατά τη σάρκα και έτσι έγινε και υιός του ανθρώπου. Είναι επομένως αναγνωρισμένος ως Θεός και ως άνθρωπος και γι’αυτό είναι “Εμμανουήλ” ο Θεός με μας (Ματθ. α΄. 23. Ιωάν. Α΄. δ΄. 2, 10, 14. Αποκ. α΄. 13, 17). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως Υιός ανθρώπου “έγινε ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων” (Εβρ. β΄. 7, 9) και ανήγγειλε ότι ο “ Πατέρας μου είναι μεγαλύτερος μου” (Ιωάν. ιδ΄. 28). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο αιώνιος Υιός του Θεού. Έζησε μια αναμάρτητη ζωή στη γη (Εβρ. ζ΄. 26. Πέτρ. Α΄. β΄. 22), εκτέλεσε θαύματα (Πράξ. β΄. 22 : ι΄. 38), πέθανε στο σταυρό αντί για μας (Κορ. Α΄. ιε΄. 3. Κορ. Β΄. ε΄. 21), την τρίτη μέρα αναστήθηκε σωματικά από τους νεκρούς (Ματθ. κη΄. 6. Λουκ. κδ΄. 39. Κορ. Α΄. ιε΄. 4), ανελήφθη δια της δεξιάς του Θεού (Πράξ. α΄. 9, 11 : β΄. 33. Φιλιπ. β΄. 9. Εβρ. α΄. 3), και θα έρθει πάλι με δόξα να παραλάβει την εκκλησία Του προς Αυτόν (Ιωάν. ιδ΄. 3. Θεσ. Α΄. δ΄. 13-17) και για να κρίνει τον κόσμο με δικαιοσύνη (Πράξ. ι΄. 42 : ιζ΄. 31. Φιλιπ. β΄. 10-11. Αποκ. β΄. 27 : κ΄. 12-13).
4. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ Ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, η διακονία του θανάτου, η εν γράμμασιν εντετυπωμένη είς λίθους (Κορ. Β΄. γ΄. 7) την παρέβησαν οι πατέρες των Ισραηλιτών και ο Θεός υποσχέθηκε να κάνει μια αιώνια Νέα Διαθήκη γραμμένη στις καρδιές ( με αναγέννηση) ( Ιερ. λα΄. 31-34 : λβ΄. 40. Ησα. νε΄. 3 : ξα΄. 8). Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός (Ρωμ. ι΄. 4) ο οποίος νόμος απέθανε (Ρωμ. ζ΄. 6) και καταργήθηκε (Κορ. Β΄. γ΄. 11, 13). Κάλυμμα τύφλωσις μένει εν τη ανάγνωσει της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο καταργείται δια του Χριστού όταν κάποιος επιστρέψει προς τον Κύριο, θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα (Κορ. Β΄. γ΄. 14-16). Ο νόμος των εντολών καταργήθηκε ( Εφεσ. β΄:15), εξαλείφθηκε και προσηλώθηκε επί του σταυρού (Κολ. β΄. 14). Εξ ανάγκης και νόμου μετάθεση γίνεται (Εβρ. ζ΄. 12), διότι αθέτησις μεν γίνεται του νόμου (Εβρ. ζ΄. 18) και αφανισμός (Εβρ. η΄. 13). Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας (Εβρ. ι΄. 4), τότε ο Χριστός είπεν: ‘‘ιδού έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημα σου’’. Αναιρεί το πρώτον, δια να συστήση το δεύτερο με το σώμα Του στο σταυρό (Εβρ. ι΄. 9-10). Το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο λόγος που έδωσε ο Θεός, όπου σαν νόμος ίσχυε μέχρι τον ερχομό του Ιησού Χριστού εις τον οποίον ο νόμος εκπληρώθηκε και μετά τον θάνατο Του στο σταυρό με το αίμα Του ο νόμος της παλαιάς διαθήκης ήλθε στο τέλος του και έγινε δε επεισαγωγή της Καινής Διαθήκης, του νόμου της πίστεως (Ρωμ. γ΄. 27), ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού (Ρωμ. η΄. 2), ο τέλειος και βασιλικός νόμος της ελευθερίας (Ιακ. α΄. 25 : β΄. 8, 12).
5. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΠΝΕΥΜΑ, ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ Ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού ( Γεν. α΄. 26-27) έχοντας τρεις υποστάσεις, πνεύμα, ψυχή και σώμα τα οποία πρέπει να διατηρηθούν ολόκληρα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Θεσ. Α΄. ε΄. 23). Το σώμα, ο εξωτερικός άνθρωπος, πλασμένος από χώματος εκ της γης, θα φθαρεί και θα επιστρέψει εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα θα επιστρέψη εις τον Θεόν, Όστις έδωκεν αυτό. Αυτός είναι ο πρώτος θάνατος, ο αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα (Κορ. Β΄. δ΄. 16. Εκκλ. ιβ΄. 7. Βας. Α΄. ιζ΄. 21-22). Η ψυχή, ο εσωτερικός και πραγματικός άνθρωπος ο οποίος έχει όλες τις ιδιότητες του χαρακτήρα του, είναι αυτός που θα ζήσει στην αιωνιότητα, είτε στην βασιλεία του Θεού εάν έχει μετανοήσει και διατηρηθεί αμέμπτως και το όνομα του παραμένει γραμμένο στο βιβλίο της ζωής (Φιλιπ. δ΄. 3. Αποκ. γ΄. 5 : ς΄. 9: κά. 27), η εάν δεν έχει μετανοήσει και διατηρηθεί αμέμπτως θα κριθεί την ημέρα της κρίσεως σύμφωνα με τα έργα του και θα ριφθεί εις την λίμνη του πυρός, αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος (Αποκ. κ΄. 11-15), ο οριστικός αποχωρισμός της ψυχής από την παρουσία του Θεού.
6. Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της Δημιουργίας του Θεού και το αντικείμενο της αγάπης Του (Ιωάν. γ΄. 16). Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατά εικόνα και ομοίωση του Θεού και του εδόθει εξουσία επί πάσης της γης και επί παντός ζώου (Γέν. α΄. 26-28). Εν τούτοις, ο άνθρωπος με την θέληση του παρέβη και απείθησε στον Λόγο του Θεού και έπεσε στην αμαρτία και υπέστη όχι μονό το φυσικό θάνατο, αλλά και τον πνευματικό, ο οποίος είναι ο χωρισμός από τον Θεό (Γέν. β΄. 17 : γ΄. 6. Ρωμ. ε΄. 12-19).
7. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ο Θεός από αγάπη πρόσφερε στον άνθρωπο το μονό τρόπο σωτηρίας, τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή, τον Ιησού Χριστό, τον μόνο Σωτήρα (Ιωάν. γ΄. 16. Πράξ. δ΄. 12), η οποία λαμβάνεται δια της μετανοίας προς το Θεό και της πιστής στο Λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Λουκ. κδ΄. 47. Πράξ. κ΄. 21. Ρωμ. ι΄. 13-15. Εφες. β΄. 8). Μετά το θαύμα της αναγέννησης πραγματοποιείται δια του Λόγου του Θεού της Καινής Διαθήκης και δια του Πνεύματος του Αγίου ο άνθρωπος γίνεται παιδί του Θεού, ένα νέο κτίσμα και κληρονόμος του Θεού, σύμφωνα με την ελπίδα της αιώνιας ζωής (Ιωάν. α΄. 12-13 : γ΄. 3. Ρωμ. η΄. 17. Β΄ Κορ. ε΄. 17. Α΄ Πέτ. α΄. 3-4, 23) λαμβάνει μέσα του την βεβαίωση τη σωτηρίας (Ρωμ. η΄. 16. Ιωάν. Α΄. ε΄. 10) και περπατά σε μια νέα ζωή αληθινής δικαιοσύνης και αγιασμού (Εφες. δ΄. 24. Τίτ. β΄. 12).
8. ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΕΝ ΥΔΑΤΙ Μόλις ο άνθρωπος αναγεννηθεί πρέπει να βαπτισθεί (βύθιση ολοκλήρου του σώματος) στο νερό στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, όπως ο Κύριος έδωσε εντολή (Ματθ. κη΄. 19. Μάρκ. ις΄. 16. Πράξ. β΄. 38 : η΄. 36-38). Απαραίτητες προϋποθέσεις για να βαπτισθεί ένα άτομο στο νερό, είναι να έχει πιστέψει στο Χριστό και το Ευαγγέλιο Του και να έχει μετανοήσει από την αμαρτία (Μάρκ. ις΄. 16. Πράξ. β΄. 36-38). Επομένως ,το βάπτισμα γίνεται σε ανθρώπους που είναι σε θέση να πιστέψουν και να μετανοήσουν (Πράξ. η΄. 38). Δια του βαπτίσματος ο άνθρωπος συνεταφιάζεται με τον Χριστό στον θάνατο και δηλώνει στους ανθρώπους ότι πέθανε με τον Χριστό και ανέρχεται από του ύδατος σε μία νέα ζωή. ‘‘Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περπατήσωμεν εις νέαν ζωήν’’ (Ρωμ. ς΄. 4-5).
9. Η ΑΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ / ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ Πρέπει να γίνεται ακριβώς όπως την έκανε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός (Λουκ. κβ΄. 17-20) και την παρέδωσε στους Αποστόλους ( Κορ. Α΄. ια΄. 23-26). Ο οίνος και ο άρτος γίνεται σώμα και αίμα Χριστού πνευματικά, δια της πίστεως (Κορ. Α΄. ια΄. 27-29). Πρέπει να λαμβάνεται κάθε Κυριακή (Πράξ. β΄. 42 : κ΄. 7. Κορ. Α΄. ια΄. 20) από όλους αυτούς που έχουν μετανοήσει αληθινά από τις αμαρτίες τους και έχουν δεχθεί τον Κύριο Ιησού Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα (Κορ. Α΄. ια΄. 27-32). Ο άζυμος άρτος και ο οίνος τα οποία λαμβάνουμε είναι η κοινωνία του σώματος και αίματος του Ιησού Χριστού (Ματθ. κς΄. 17, 26-28. Μάρκ. ιδ΄. 1, 22-24. Λουκ. κβ΄. 7, 19-20. Κορ. Α΄. ι΄. 16). Κατά τον Κυριάκο δείπνο θυμόμαστε πάλι την μοναδική θυσία του Χριστού στο σταυρό για την σωτηρία μας και δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στο δεύτερο ερχομό Του (Λουκ. κβ΄. 19-20. Κορ. Α΄. ια΄. 26). Ο δείπνος του Κυρίου είναι μια κοινωνία αγάπης, ενότητας και συγχώρεσης μέσα στην εκκλησία (Ματθ. ε΄. 23-24. Ιωάν. ιγ΄. 14, 34. Κορ. Α΄. ι΄. 17).
10.ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ Σύντομα μετά την εμπειρία της αναγέννησης ο χριστιανός πρέπει θερμά να επιδιώξει και να περιμένει την υπόσχεση του Πατερά, τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος (Λουκ. κδ΄. 49. Ιωάν. ζ΄. 37-39. Πράξ. α΄. 4-5, 8 : β΄. 38-39 : η΄. 12-17). Ο ίδιος ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός είναι ο Μόνος δυνάμενος να βαπτίσει τον άνθρωπο ‘‘εν Πνεύματι Αγίω και πυρί’’ (Ματθ. γ΄. 11). Με αυτό ο χριστιανός λαμβάνει την δύναμη να περπατήσει μια αγία ζωή και να εργασθεί για τον Κύριο (Πράξ. δ΄. 8. Κορ. Α΄. ιβ΄. 1-31. Θες. Β΄. β΄. 13. Πέτ. Α΄. α΄. 22). Η φανερή μαρτυρία ότι κάποιος βαπτίζεται στο Άγιο Πνεύμα είναι η ομιλία σε ξένες γλώσσες, καθώς το Πνεύμα του Θεού δίδει να λαλεί (Πράξ. β΄. 4 : ι΄. 44-46 : ιθ΄. 6. Κορ. Α΄. ιδ΄. 22).
11.ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Σύντομα μετά από το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα οι πιστοί πρέπει να ζητούν με ζήλο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Κορ. Α΄. ιβ΄.31) ώστε να ζούνε μια ένδοξη χαρισματική ζωή. Υπάρχουν 9 χαρίσματα και το Πνεύμα δίνει αυτά καθώς θέλει. (Κορ. Α΄. ιβ΄.7-11)
12.Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ Γίνεται από τον μετανοημένο αμαρτωλό ενώπιον πάντων (Μάρκ. α΄. 5. Πράξ. ιθ΄. 18) ή κατ’ίδιαν (Ιακ. ε΄. 16), για να λάβει συγχώρεση από τον μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή, τον Ιησού Χριστό (Πράξ. δ΄. 12. Ιωάν. Α΄. α΄. 9).
13.ΘΕΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΛΕΙΨΗ ΜΕ ΕΛΑΙΟΝ Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε ότι υπάρχουν τρεις τρόποι μέσω των οποίων μπορούμε να λάβουμε θεία θεραπεία: α) Μέσω της προσωπικής πίστης του πιστού (Λουκ. η΄. 47-48. Μάρκ. θ΄. 23). β) Μέσω των χαρισμάτων της θεραπείας, τα οποία ο Κύριος έχει εμπιστευθεί σε έναν εργάτη Του (Πράξ. γ΄. 6-7 : ε΄. 15-16. Κορ. Α΄. ιβ΄. 9, 28). γ) Μέσω της προσευχής των πρεσβυτέρων της εκκλησίας αφού έχουν αλείψει τον ασθενή πιστό με έλαιο στο όνομα του Κυρίου, ο δε πιστός πρέπει να έχει εξομολογηθεί τα πταίσματα του (Ιακ. ε΄. 14-16. Μάρκ. ς΄. 13). Η θεία θεραπεία είναι μέρος του Ευαγγελίου, ένα προνόμιο όλων των πιστών και παρέχεται από το εξιλεωτικό έργο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό ‘‘και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν’’(Ησα. νγ΄. 4-5).
14.ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Κάθε μέλος της εκκλησιάς συμβάλλει στις ανάγκες της εκκλησιάς εθελοντικά, “διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός” (Κορ. Α΄. ις΄. 1-2. Κορ. Β΄. θ΄. 6-7). Οι συνεισφορές συλλέγονται κάθε Κυριακή (Κορ. Α΄. ις΄. 1-2). Η Εκκλησία δεν απαιτεί τα δέκατα, το οποίο είναι μια πρακτική που ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη (Λευιτ. κζ΄. 30-32), αλλά κάθε πιστός παροτρύνεται να προσφέρει εθελοντικά για τις ανάγκες των αγίων και τις ανάγκες του έργου του Κυρίου (Πράξ. δ΄. 32-35. Ρωμ. ιβ΄. 13. Κορ. Β΄. η΄. 12-14).
15.Ο ΓΑΜΟΣ Ο γάμος είναι ένας ιερός θεσμός τον οποίον θέσπισε ο Θεός στον κήπο της Εδέμ και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ευλόγησε προσωπικα και πρέπει να είναι τίμιος συμφωνά με το Ευαγγέλιο (Γέν. β΄. 24. Ματθ. ιθ΄. 5-6. Ιωάν. β΄. 1-11. Εβρ. ιγ΄. 4). Το διαζύγιο είναι καταστρεπτικό για τον άνθρωπο, την οικογένεια, την κοινωνία και είναι επιβλαβές για το έργο του Θεού. Ο λόγος του Θεού δεν επιτρέπει το χωρισμό για οποιαδήποτε αιτία, εκτός από πορνεία ή μοιχεία, και ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση δεν επιτρέπει στους διαζευγμένους να ξαναπαντρευτούν πάλι εφόσον ο/η σύζυγος είναι εν ζωή (Ματθ. ε΄. 31-32 : ιθ΄. 8-9. Ρωμ. ζ΄. 2-3. Κορ. Α΄. ζ΄. 10-11, 39). Μόνο ο θάνατος μπορεί να χωρίσει το ανδρόγυνο και μόνο τότε ο εναπομένων στην ζωή μπορεί να ξαναπαντρευτεί (Κορ. Α΄. ζ΄. 39), γι’ αυτό η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής δεν δίνει διαζύγιο.
16.ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ο Αγιασμός είναι μια πράξη αποχωρισμού από κάθε είδους αμαρτία και αφιέρωσης στον Θεό, μια ζωή “αγιασμού χωρίς του οποίου ουδείς δύναται να ιδεί τον Κύριον”. Ο Λόγος του Θεού μας διδάσκει και μας νουθετεί να ζήσουμε μια αγία ζωή στον παρόντα κόσμο, η οποία μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσω της πλήρους υπακοής στον Λόγο του Θεού με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. ς΄. 22. Κορ. Β΄. ζ΄. 1. Θεσ Α΄. ε΄, 23. Θεσ. Β΄. β΄. 13. Εβρ. ιβ΄. 14. Πέτ. Α΄. α΄. 15-16, 22). ¨Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός¨ (Ιωαν. Α΄. γ΄. 3).Μαζί με τον αγιασμό ο καρπός του Αγίου Πνεύματος πρέπει να είναι εμφανής στην ζωή του πιστού, μια μαρτυρία ότι ο Χριστός ζει εντός του πιστού (Γαλ. ε΄. 22. Εφες. ε΄. 9). Οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού, ούτε πόρνοι, ειδωλολάτρες, μοιχοί, ομοφυλόφιλοι, αρσενοκοίτες, κλέφτες, πλεονέκτες, μέθυσοι, λοίδοροι, άρπαγες, βδελυκτοί, φονείς, πόρνοι, ψεύσται, μάγοι, δειλοί, άπιστοι, κ.λ.π. (Κορ. Α΄. ς΄. 9-10. Αποκ. κα΄. 8 : κβ΄. 15).
17. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ Όσον αφορά τη σωτηρία της ψυχής “ δεν είναι άρσεν και θήλυ” αφού όλοι πρέπει να μετανοήσουν και να δεχθούν του Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα τους (Γαλ. γ΄. 28). Μέσα σε μια οικογένεια εν τούτοις, ο Λόγος του Θεού καθορίζει τη σχέση μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, που απεικονίζει την σχέση του Κυρίου και της εκκλησίας Του (Κορ. Α΄. ια΄. 3. Εφες. ε΄. 22-23. Πέτ. Α΄. γ΄. 1), το οποίο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ευλογημένης και αρμονικής οικογενειακής ζωής. Μέσα στην εκκλησία, που είναι μια μεγάλη πνευματική οικογένεια, ο ρόλος καθενός καθορίζεται ακριβέστερα, έτσι ώστε να επικρατεί η τάξη και όχι ακαταστασία. Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού: α) Μια γυναίκα μπορεί να φέρει σε αλλά πρόσωπα ένα μήνυμα που της δίνεται από τον Θεό ή από τον ποιμένα της εκκλησίας. Η Μαρία η Μαγδαληνή λαμβάνει το μήνυμα από τον Κύριο ‘‘αλλά πήγαινε στους αδελφούς μου, και πες προς αυτούς’’. Και έτσι αυτό έκανε. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Μαρία η Μαγδαληνή, και οι λοιπές άγιες γυναίκες, έγιναν διδάσκαλοι ή κήρυκες ή Απόστολοι (Ιωάν. κ΄. 17-18). β) Οι γυναίκες (όπως όλοι οι πιστοί) πρέπει να ομολογήσουν στους ανθρώπους, τι ο Κύριος έχει κάνει στην ζωή τους (Ιωάν. δ΄. 29). Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού οι γυναίκες δεν πρέπει: α) να διδάσκουν στην εκκλησία ‘‘εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκει” (Τιμ. Α΄. β΄. 12). β) να αυθεντεύει επί του ανδρός ‘‘εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκει, μηδέ να αυθεντεύει επί του ανδρός’’ (Τιμ. Α΄. β΄. 12. Εφες. ε΄. 24). γ) Να μιλάει μέσα στην εκκλησία ‘‘καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων, οι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις∙ διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν’’ (Κορ. Α΄. ιδ΄. 34-35). Ο Λόγος του Θεού περιγράφει επίσης πως η χριστιανή γυναίκα πρέπει να είναι ντυμένη ‘‘με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σοφρωσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα, ή χρυσόν, ή μαργαρίτας, ή ενδυμασίαν πολυτελή ۫ αλλά με έργα αγαθά’’ (Τιμ. Α΄. β΄. 9-10. Πέτ. Α΄. γ΄. 1-5. Ησα. γ΄. 16-24). Βεβαίως το ίδιο αναμένεται επίσης από τους άνδρες Χριστιανούς. ‘‘Η γυνη δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός ۫ επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως, είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου’’ (Δευτ. κβ΄. 5). ‘‘ανήρ μεν εάν έχει κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία ۫ Γυνή δε εάν έχει κόμην είναι δόξα εις αυτήν ۫ (Κορ.Α΄.ια΄.14/15)
18.Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η εκκλησία του Χριστού είναι η συνάθροιση όλων των πιστών που έχουν δεχτεί τον Κύριο Ιησού Χριστό ως προσωπικό τους Σωτήρα και Κύριο. Είναι η νύμφη του Χριστού, την οποία απέκτησε στο σταυρό και είναι επίσης το σώμα Του, Αυτός δε είναι η κεφαλή της εκκλησίας. Είναι η εκκλησία του ζωντανού Θεού, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας, η κατοικία του Θεού δια του Πνεύματος, η πανηγύρεις και η εκκλησία των πρωτοτόκων των καταγεγραμμένων στους ουρανούς .Η εκκλησία είναι μια , αόρατη (επειδή μόνο ο Κύριος γνωρίζει τους δικούς τους) και καθολική (παγκόσμια), αποτελούμενη από όλους τους ζώντες και κεκοιμημένους εν Κυρίω αναγεννημένους, λυτρωμένους με το αίμα του Χριστού και αγιασμένους δια του Πνεύματος του Άγιου, πιστούς. Μόνον ο Κύριος μπορεί να προσθέσει τις νέες ψυχές στην εκκλησία Του (Αποκ. ιθ΄. 7 : κα΄. 9. Τιμ. Α΄. γ΄. 15. Εφεσ. α΄. 22-23 : ε΄. 23. Κορ. Α΄. α΄. 2. Εβρ. ιβ΄. 22-24. Πράξ. β΄. 47). Ο Θεός κατοικεί εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, μεταξύ των επαίνων του λαού Του και εις αυτόν που φυλάει τον Λόγο του Θεού (Ησα. νζ΄. 15. Ψαλ. κβ΄. 3. Ιωαν. ιδ΄. 23). Ο Θεός δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων (Βας. Α΄. η΄. 27. Πραξ. ιζ΄.24-25).
19.ΔΙΑΚΟΝΙΕΣ – ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ- ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο Κύριος δίδει στην εκκλησία Του απόστολους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους, ( μόνο άνδρες , όχι γυναίκες ) προς την τελειοποίηση των αγίων, δια το έργο της διακονίας, δια τη οικοδομή του σώματος του Χριστού (Εφες. δ΄. 11-13). Κάθε μια εκκλησία υπηρετείται από τον ποιμένα και τους πρεσβύτερους, οι οποίοι καλούνται επίσης επίσκοποι (Πράξ. κ΄. 17, 28. Τίτ. α΄. 5, 7). Ο ποιμένας και οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι παντρεμένοι, ¨μιάς γυναικός ανήρ¨, να έχουν καλές οικογένειες με πιστά παιδία, και να έχουν όλα τα προσόντα που περιγράφει ο Λόγος του Θεού (Τιμ. Α΄. γ΄. 1-7. Τίτ. α΄. 5-9). Αυτοί φροντίζουν και επιμελούνται τις πνευματικές ανάγκες της εκκλησίας και εμμένουν στην προσευχή και στην διακονία του Λόγου του Θεού (Πράξ. ς΄. 2-4). Ο ποιμένας της εκκλησίας, όπως και οι λοιπές διακονίες (απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές και διδάσκαλοι) διορίζεται κατευθείαν από τον Κύριο για όλη του την ζωή, ενώ οι πρεσβύτεροι επιλέγονται από τον ποιμένα για να είναι οι συνεργάτες του (Εφες. δ΄. 11-13. Τίτ. α΄. 5-9). Στην εκκλησία επίσης υπηρετούν οι διάκονοι (άνδρες και γυναίκες) που επιμελούνται τις υλικές ανάγκες της εκκλησίας και τις ανάγκες των φτωχών. Οι διάκονοι πρέπει να έχουν τα ίδια προσόντα όπως οι πρεσβύτεροι και εκλέγονται κατευθείαν από τα μέλη (σώμα) της εκκλησίας (Τιμ. Α΄. γ΄. 8-13. Ρωμ. ις΄. 1. Πράξ. ς΄. 2-6). Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει και δεν προβλέπει για αρχιεπισκόπους ή μητροπολίτες ή κάποιο άλλο βαθμό επισήμων ή κάποια άλλη διακονία.
20.Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ – Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΛΠΙΔΑ Μια ημέρα και ώρα που είναι γνωστή μόνο στο Πατέρα (Ματθ. κδ΄. 36. Μάρκ. ιγ΄. 32), o Κύριος αυτός θα κατεβεί από τον ουρανό να αρπάξει την νύμφη Του. Εκείνοι που έχουν κοιμηθεί εν Χριστώ θα αναστηθούνε πρώτα άφθαρτοι και έπειτα εμείς οι ζώντες όσοι απομένουμε, θα μεταμορφωθούμε και θα αρπαχθούμε μετ’ αυτών στις νεφέλες να συναντήσουμε τον Κύριο στον αέρα και έτσι θα είμαστε πάντα με τον Κύριο. Αυτή είναι η προκειμένη μακαρία ελπίδα της εκκλησίας (Θεσ. Α΄. δ΄. 15-17. Ρωμ. η΄. 11, 23. Κορ. Α΄. ιε΄. 51-54. Τίτ. β΄. 13).
21.ΜΕΓΑΛΗ ΘΛΙΨΗ Σύντομα μετά την αρπαγή της εκκλησίας ο αντίχριστος, ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απώλειας, θα αποκαλυφθεί για να βασιλέψει πάνω στη γη για επτά χρόνια. Θα κάνει όλους τους ανθρώπους να λάβουν χάραγμα (barcode 666) στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπο τους και να προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου. Ο λαός του Ισραήλ και όλοι αυτοί που θα πιστέψουν κατά την διάρκεια της επταετίας του αντίχριστου θα διωχθούν από το θηρίο και πολλοί θα θανατωθούν (Δαν. θ΄. 27 : ιβ΄. 1. Ησα. κς΄. 20-21. Ματθ. κδ΄. 21. Β΄ Θεσ. β΄. 3-12. Αποκ. ιγ΄. 1-18 ).
22.Η 2η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ Η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός μετά την αρπαγή της εκκλησίας και αφού παρέλθουν τα επτά χρόνια του αντιχρίστου , ορατός από όλους τους ανθρώπους στη γη, θα έρθει με το ένδοξο σώμα της αναστάσεως, ακολουθούμενος από όλους τους άγιους Του να βασιλέψει στη γη με δικαιοσύνη. Το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης θα ρίχτουν στη λίμνη τoυ πυρός την καιομένη με το θειάφι και ο Διάβολος θα δεθεί για χίλια χρόνια και θα ρίχτει στην Άβυσσο (Ζαχ. ιδ΄. 3-4, 9. Πράξ. α΄. 10-11. Αποκ. ιθ΄. 11-21 : κ΄. 4-6).
23.Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Ο Λόγος του Θεού μαρτυρεί ότι θα γίνει η τελική κρίση όπου θα φανεί ο Κύριος καθήμενος σε λευκό θρόνο, μπροστά από τον οποίο θα φύγει η γη και ο ουρανός. Τότε όλοι οι νεκροί θα σταθούν μπροστά στον θρόνο και τα βιβλία θα ανοιχτούν, και θα δώσει η θάλασσα τους νεκρούς της και ο θάνατος και ο Άδης θα δώσουν τους νεκρούς τους για να κριθούν σύμφωνα με τα έργα τους .Ο θάνατος και ο Άδης θα ριχτούν στην λίμνη τoυ πυρός και οποίου το όνομα δεν θα βρεθεί γραμμένο στο βιβλίο της ζωής θα ριχτεί στην λίμνη του πυρός την καιομένην με το θείον μαζί με το θηρίο, τον ψευδοπροφήτη, τον Διάβολο και τους αγγέλους του. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος (Ματθ. κε΄. 31-46. Μάρκ. θ΄. 43-48. Αποκ. ιθ΄. 20 : κ΄.11-15 : κα΄. 8).
24.ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΝΕΑ ΓΗ ‘Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέα γη προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί’. (Ησα. ξε΄. 17 : ξς΄. 22. Ιωαν. ιδ΄. 2-3. Πέτρ. Β΄. γ΄. 13. Αποκ. κα΄.1). |